- Moja historia? - zaczęłam się zastanawiać. - Jak już mówiłam: mam amnezję. Nie pamiętam nic. Moja ,,przeszłość" jest mi nieznana, a wspomnienia zaczynają się na chwilę przed dołączeniem tu...
- Przykro mi... Nie wiedziałem... - zaczął, ale mu przerwałam:
- Nie musi Ci być przykro, bo mi też nie jest. Amnezja to nie koniec świata, wspomnienia przecież mogą kiedyś wrócić. Liczy się tu i teraz. Staram się żyć chwilą - tylko ona jest moją własnością.
Powiedziałam to z przekonaniem, a jednak nic nie wiedziałam o tym świecie. Pewnego dnia po prostu zaczęłam być. Otworzyłam oczy i odetchnęłam - i tylko tyle.
- Naucz mnie... - szepnęłam. - Naucz mnie życia, bo jeszcze go nie znam...
- ...
<Veynom?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz