- Dobrze - odparłam. Ale to ,, dobrze " było bez żadnych uczuć. Co to może być, skoro nie chce mi powiedzieć. Nie wytrzymałam:
- Do jasnej cholery, Raven! Myślisz, że jak powiesz ,, nieważne ", to na prawdę nie będę się tym przejmować?!
- Chciałbym, żeby tak było - powiedział zaskakująco spokojnym jak na sytuację głosem
- Czyli mam rozumieć, że nie dowiem się, o co chodzi?
- Niestety, ale nie - odpowiedział, nawet na mnie nie patrząc.
Przez tę całą kłotnię zapomniałam, jak wysoko jestem. Zdenerwowaa postanowiłam ochłonąć i dać sobie chwilę do przemyśleń. Zrobiłam krok. I od razu tego żałowałam. Zaczęłam spadać, coraz niżej. Usłyszłam jeszcze tylko Raven'a, jak wołał moje imię. Spadłam, uderzając z impetem o taflę jeziora. Tyle pamiętam...
< Raven? >
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz